Ancient castle, ancient memories...

Haar blik gleed over het kale landschap. Er was hier niets, behalve de kleine heuvel die steeds dichterbij kwam. Er gingen veel legendes rond, maar geen ervan geloofde ze. De plek was al lang uitgestorven, en sinds de oorlog om de ring gebeurde er al helemaal niets meer. Ze was er al vaker geweest om te overnachten, maar er was niets wat haar angst bezorgde.  Mensen zouden het misschien angst aanjagen, maar ze had wel wat ergere dingen meegemaakt dat een spookachtige ruïne. Ze zuchtte en keek even opzij naar haar zus. Ze glimlachte van onder de kap van haar mantel, en haar ijsblauwe ogen stonden vriendelijk. Normaal straalden ze kou uit, maar nu was het iets minder, dat was altijd als ze in de buurt van dierbaren was. Ze was dan meer ontspannen, minder koud. Ze zuchtte even, en liet de stilte tot zich doordringen. Even gaf ze Pandora een tikje in haar zij, en het zwarte paard stopte. Ze gleed gemakkelijk van de rug af en liet haar blik opnieuw over de heuvel glijden. Ze keek naar de lucht en zag dat het gestopt was met miezeren. Ze liep naar de heuvel toe, en zag Ryn haar volgen. Arianna draaide zich om en sprak zachtjes tegen de paarden: "Daro..." Ze leken te luisteren naar wat ze zei, en ze liep terug naar Ryn. "I think we can make a stop here... It's so old, nobody even dares to come here..." Ze gebaarde even naar boven met haar hoofd. Ze keek nog eens om zich heen en merkte dat ze uit het zicht stonden voor wat er boven was. Ze liep naar de ruine toe, en ging naar boven. Niet ver, maar ver genoeg om te zien wat er gebeurde. Ze ging zitten op een steen en keek voor zich uit, zich afvragend hoe het ooit had kunnen gebeuren dat ze haar zus weer gevonden had. Ze wist niet eens dat ze een zus had, tot kort.

Iets trok haar aandacht, geschreeuw in de verte. Het was ver weg, maar toch. Orcs bevonden zich bijna overal, maar ze wist niet of ze hier zouden komen. Even keek ze naar haar Ryn, en wendde haar blik weer af. Ze deed de kap van haar mantel af, en haar zwarte haar werd zichtbaar. Even kon ze de stilte horen, tot ze niet ver van hun af iets zag naderen. Een groep orcs kwam aan, ze stond op, en zette een stap naar achter zodat ze weer gehuld was in de schaduwen. Toen ze haar zus zocht zag ze dat die weg was, en even zuchtte ze. Daarna kwam ze in beweging, zoekende naar haar jongere zus. Als ze maar niet het idee had opgebracht om de orcs aan te gaan vallen...

&Lavarynte
{Sorry, beetje flut, moet nog inkomen...}

Ze voelde het ritme van Ray onder zich terwijl ze de vlakte bekeek en de omgeving in zich opnam. Voor de twee Elven was de enige verhoging in het landschap. Volgens de legende van de Ring zou Frodo hier een ernstige verwonding opgelopen zijn. Het zag er spookachtig verlaten uit. Bijna angstaanjagend. Arianna leek er recht op af te rijden, ze slaakte een zucht en keek Ryn even aan. Ze glimlachte van onder de kap van haar mantel, en haar ijsblauwe ogen stonden vriendelijk. Het was opvallend, want die ogen zouden kou uit horen te stralen. Ryn had de zelfde ogen, maar dan donkerder. Anna gaf Pandora een tikje in haar zij, en het zwarte paard stopte. Ze liet zich van haar afglijden en bekeek de heuvel. Ryn aarzelde, ze had er niet zo'n goed gevoel bij, maar Arianna leek redelijk zeker van zichzelf dus Ryn volgde haar.
"Daro..." Fluisterde Anna. Ze liep terug naar haar zus. "I think we can make a stop here... It's so old, nobody even dares to come here..." Ze gebaarde even naar boven met haar hoofd. Daar had ze gelijk in, maar toch...
Het was vreemd. Ryn kende haar zus nog maar amper een week, toch was ze het dierbaarste dat ze had. "Maybe you're right." Ze volgde Anna naar boven.

Ze klommen niet erg hoog, maar van ver weg klonk een kreet. Een Orcschreeuw. Ryn was een beetje gespannen, misschien gebeurde er niks en kwam het groepje niet dichterbij, misschien... Ryn voelde de blik van haar zus even maar toen ze terugkeek had ze haar blik al weer afgewend. Anna sloeg haar kap naar achter, haar haar was perfect zwart en mooi. Ryn was niet erg blij met haar eigen haren. Ze waren wel er lang, maar in plaats van het donkerbruin had ze liever zwart gehad, zoals haar zus. Even viel er een stilte, toen zag Ryn een groepje dat naderde. Eerst dacht ze dat het een groep Orcs was, tot ze er twee Dwergen, een Mens en een Elf bij zag lopen. Het ergste was dat ze de Elf herkende en gelijk deinsde ze terug de schaduw in. stilletjes trok ze haar boog en spande hem aan terwijl ze op haar vader mikte.
Nu of nooit.

ikke dan :p

Ze deed de kap van haar mantel af, en haar zwarte haar werd zichtbaar. Ze voelde de blik van haar zus brandden, en bedacht zich dat ze elkaar nog nauwelijks een week kenden. Haar leven was sindsdien drastisch veranderd, op een goede manier. Ze had de zus die haar nooit gegeven was, en vertrouwde blindelings op haar. Ze zou alles doen om haar te beschermen, nadat ze haar eigen familie had zien sterven. Het waren weliswaar niet haar echte ouders en broer geweest, maar de beelden stonden nog steeds in haar geheugen gegriefd. Even kneep ze haar ogen dicht toen ze het vuur weer voor zich zag. Haar blik gleed even naar haar polsen, maar de littekens waren bedekt. Haar echte ouders had ze nooit gekend, ze was te vondeling gelegd bij haar geboorte. Waarom wist ze niet, en de vraag bleef altijd bij haar liggen. Ze had geen herinneringen aan haar echte ouders, ze kon er in ieder geval niet bij. Ze wist niet wie ze waren, hoe ze waren, en waar ze waren. Het was niet alleen voor Arianna een raadsel, maar ook voor haar zus, besefte ze. Even kon ze de stilte horen, tot ze niet ver van hun af iets zag naderen. Een groep orcs kwam aan, ze stond op, en zette een stap naar achter zodat ze weer gehuld was in de schaduwen. Toen ze haar zus zocht zag ze dat die weg was, en even zuchtte ze. Daarna kwam ze in beweging, zoekende naar haar jongere zus. Als ze maar niet het idee had opgebracht om de orcs aan te gaan vallen...

Ze stopte toen ze haar zus zag, haar boog gespannen, richtend op het groepje. Haar blik gleed van de boog naar het doelwit, en ze zag dat het niet alleen orcs waren. Ze onderscheidde een mens, twee dwergen en een elf. Ze leken de twee zussen niet door te hebben, tot de elf opeens haar recht aankeek. Ze was ervan bewust dat de anderen haar niet zagen, maar de blik van de elf schokte haar. Ze zette een stap naar achter, en voelde de stenen van de ruïne. Er werd iets gezegd, en naar haar richting gewezen, en even later stormden er twee orcs op haar af. Ze zuchtte en ademde even in en uit, tot ze uit de schaduw kwam en haar zwaard trok. Ze liep dichterbij, en ontwijkte de slagen die de orcs uit deelden. Ze bewoog snel, ook voor een elf, en ze stak moeiteloos de twee orcs neer. Ze keek verbitterd naar de twee lichamen en stapte er overheen. Ze wachtte af, en even later kwamen er weer wat orcs naar boven, ze liep naar hen toe, stak er een neer. De andere kon meer dan een slag maken, en ze was al vechtende toen er opeens een pijl langs haar vloog. Ze keek waar hij vandaan kwam en zag dat de elf zijn boog had gespannen. Snel trapte ze de orc weg, en rende dichterbij. Er stonden nog steeds heel wat orcs, plus hun metgezellen. Maar ze hadden wel gezien dat Arianna zich kon verdedigen, en de mens kwam op haar af. Ze zou kunnen zeggen dat het moeilijker was om tegen hem te vechten, maar nog steeds was ze sneller, al gauw hield ze een mes bij zijn keel. Ze keek even naar de elf, die nog steeds met zijn boog gespannen stond, en toen naar Ryn. Het was genoeg tijd voor de mens om haar een schram bij haar been te bezorgen. Ze voelde het ijzer even tot haar doordringen, en de pijn leek overheersend. Toch sloeg ze met haar zwaard en het lichaam verslapte. Ze liep al dichterbij, en de elf ook. Ze wist niet wie hij was, maar hij kon goed vechten, dat bleek wel toen ze tegenover hem stond. Ze deelde klappen uit, en ontweek die van hem, maar toch leek hij zijn zwaard goed te kunnen gebruiken. Toen er ook twee dwergen op haar afkwamen was het drie tegen een. Ze zou het gered hebben als ze niet geraakt was bij haar been, maar haar snelheid was afgenomen, en al snel was zij degene die een mes bij haar keel voelde.

Een Orcschreeuw. Ryn was een beetje gespannen, misschien gebeurde er niks en kwam het groepje niet dichterbij, misschien... Ryn voelde de blik van haar zus even maar toen ze terugkeek had ze haar blik al weer afgewend. Anna sloeg haar kap naar achter, haar haar was perfect zwart en mooi. Ryn was niet erg blij met haar eigen haren. Ze waren wel erg lang, maar in plaats van het donkerbruin had ze liever zwart gehad, zoals haar zus. Even viel er een stilte, toen zag Ryn een groepje dat naderde. Eerst dacht ze dat het een groep Orcs was, tot ze er twee Dwergen, een Mens en een Elf bij zag lopen. Het ergste was dat ze de Elf herkende en gelijk deinsde ze terug de schaduw in. Stilletjes trok ze haar boog en spande hem aan terwijl ze op haar vader mikte.
Nu. Of. Nooit.

Maar Arianna kwam tevoorschijn en Ryn verloor het groepje even uit het oog terwijl ze haar zus aankeek. Ryn zag bleek en trilde een beetje. Elrond stopte en keek rakelings langs haar heen, naar Anna en wees. Het groepje stond stil en keek. Toen schoot ze de pijl af naar haar vader.
Hij ketste af. Hij had een malieën kolder aan.
Er kwamen twee orcs de heuvel op, Ryn spande haar boog opnieuw en mikte dit maal op zijn hoofd, maar door de doordringende blik van de Elf raakte ze afgeleid en miste ze. Arianna had al vier orcs afgeslagt toen hun vader Ryns derde pijl had ontweken.
Maar ook Elrond spande zijn boog en schoot. De pijl suisde rakelings langs Aria's hoofd, maar hij was niet voor haar bedoeld. Een steek in haar buik bracht Ryn bij haar positieven en de pijn maakte haar een beetje helderder.
Terwijl de Mens op Aria af kwam trok Ryn de pijl uit haar buik en schoot hem terug naar Elrond.
Eindelijk raak. Ze had de zwakte in zijn malieën gezien bij zijn schouder en had hem daar geraakt.
Anna liet zich afleiden en terwijl ze het mes op de keel van de Mens hield haalde hij uit naar haar been. Anna sloeg met haar zwaard en de Mens zakte neer, maar Ryn zag dat ze verzwakt was. Dapper hief Aria haar zwaard en haalde uit naar haar vader, ze wist niet eens dat het haar vader was. "Don't!" Schreeuwde Ryn naar haar, maar de twee bleven vechten en toen ook de dwergen ingrepen hield Elrond al snel zijn mes tegen haar keel gedrukt terwijl Ryn nog drie orcs voor haar rekening had genomen.
Er volgde een akelige stilde waarin Ryn de situatie overzag. Drie orcs, twee Dwergen, en een Elf.
Een van de Dwergen nam langzaam het mes over van Elrond terwijl de andere Dwerg achter Arianna ging staan en een arm op haar rug draaide.
De vader van de twee meisjes kwam langzaam en ijzig glimlachend op Ryn af. In zijn ogen lag een diepe afkeur.
Zijn vuist raakte haar razendsnel en volop tegen haar kaak. Ryn stond verlamd van angst naar hem te staren. Ze trilde. Hij trapte tegen haar scheen en ze kromp ineen van de pijn. Ze kneep haar ogen stijfdicht, maar kon de tranen niet tegenhouden. Zijn vuisten ramden tegen haar aan en een pijnscheut trok van de wond in haar buik door haar lichaam. Terwijl ze op de grond lag met haar vader boven haar voelde ze de angst langzaam wegebben en de pijn terugvloeien Elrond zette zijn hak op haar hals en begon langzaam zijn voet naar beneden te drukken terwijl Ryn daar hijgend lag. Verlamd van de terugkerende angst voor het bekende.