Could use some help with these wargs

Rustig liep ze verder, het woud waar ze al haar hele leven woonde gaf haar geen angst meer. Ze kende alle wegen, alle routes, alle geheimen die het voor haar kon hebben. Nou ja, bijna. Er waren dingen die zelfs zij niet kende, terwijl ze hier al vaak had rondgedwaald. De spinnen waren minder geworden met de tijd. Minder dan vroeger, van de verhalen die ze had gehoord. Het woud was nog steeds gevaarlijk, maar minder. Van de verhalen die ze had gehoord was het ooit mooi geweest, en had het Green Forest geheten. Maar die tijd was voorbij, en het was en bleef Mirkwood. Ze verwachtte niet dat het ooit nog het oude zou worden, daar was het te.. ziek voor.
Ze had niet gezegd dat ze weg was gegaan, maar ze had wat behoefte aan rust. Ze aaide Daphne even en glimlachte. Haar witte paard was mooi, maar ook slim. Ze luisterde naar Bella, maar hielp haar tijdens gevechten, en leek precies te weten wat de elf soms nodig had. Ze liep op haar gemak over het smalle pad, wat het woud uit leidde. Het was stil, en ze hoorde geen enkel geluid, maar meer verwachtte ze niet van alles om haar heen. Ze was een van de weinigen die het woud goed kende, maar de elven die er woonden kenden het ook goed. Toch wisten ze lang niet alle geheimen die zich hier verstopten. Maar zij ook niet. Ze zag de bomen minder worden, en al gauw kon ze Daphne aansporen om harder te gaan. Ze hield ervan om af en toe buiten de grenzen te gaan. Soms ver, soms dichtbij. Het woud was een veilige plek, maar het isoleerde je soms wat. Ze glimlachte toen ze de wind in haar bijna witte haren voelde en ze voelde zich voor het eerst in lange tijd vrij. Haar vrijheid duurde maar tot kort. In de verte zag ze wargs opdoemen. Ook zag ze een andere elf op een paard, ze had al een paar wargs gedood, maar er kwamen er meer. Ze gaf Daphne een zetje en spande haar boog. Terwijl haar paard dichter naar de elf toe bewoog liet ze haar pijl gaan. Raak. Meteen spande ze weer een pijl en liet ook die gaan. De warg viel neer. Ze was een meester met de pijl en boog, maar dat verbaasde haar niets, aangezien ze al heel haar leven vechtkunst had beoefend en had getraind. Ze kwam naast de elf te staan en liet nog twee pijlen gaan, weer viel er een warg neer. Toch kwamen ze steeds dichterbij. Even keek ze de elf met haar blauwe ogen aan. "Iston i nîf gîn," sprak ze. Veel tijd had ze niet, de wargs waren erg dichtbij. Ze liet nog een pijl gaan, en een ork viel van een warg af. Daphne zette een paar stappen opzij, en even wierp Bella nog een blik op de elf. Daarna liet ze een pijl gaan, maar het beest kwam dichterbij en beukte tegen Daphne aan. Even kon ze nog net haar evenwicht bewaren, tot ze er noodgedwongen afsprong en het beest neerschoot. Ook al stond ze op de grond, ze was niet hulpeloos. Haar hand gleed naar een van haar messen en ze stak het beest neer toen hij dichtbij kwam. Maar het leek alsof ze omringd werd en even later lag ze op de grond, haar mes stak in de warg, maar het beest vond het nodig om met zijn nagels langs haar nek te schrammen. Haar adem stokte even, maar ze wist het beest van zich af te werpen en wankel weer op te staan. Het koste haar veel moeite, en voordat ze nog een pijl schoot, gleed haar blik even naar de elf.

"Iston i nîf gîn," sprak ze. "Vedui," werd er wat kort terug gezegd. Ze zei niks meer, want de tijd drong, de wargs waren erg dichtbij. Ze liet nog een pijl gaan, en een ork viel van een warg af. Daphne zette een paar stappen opzij, en even wierp Bella nog een blik op de elf. Daarna liet ze een pijl gaan, maar het beest kwam dichterbij en beukte tegen Daphne aan. Even kon ze nog net haar evenwicht bewaren, tot ze er noodgedwongen afsprong en het beest neerschoot. Ook al stond ze op de grond, ze was niet hulpeloos. Haar hand gleed naar een van haar messen en ze stak het beest neer toen hij dichtbij kwam. Maar het leek alsof ze omringd werd en even later lag ze op de grond, haar mes stak in de warg, maar het beest vond het nodig om met zijn nagels langs haar nek te schrammen. Haar adem stokte even, maar ze wist het beest van zich af te werpen en wankel weer op te staan. Ze voelde wat bloed, maar het was niet afkomstig van de wonden. Ze was in haar nek, wel vlakbij de wonden geraakt. Ze vervloekte zichzelf in haar hoofd dat dit had kunnen gebeuren. Ze had sneller moeten zijn. Het koste haar veel moeite om op te staan, en voordat ze nog een pijl schoot, gleed haar blik even naar de elf.

Een dolk vloog voorbij, en raakte een ork achter haar. Ze keek er niet van op, was het gewend. Ze had al wel vaker in een gevecht gestaan, en dit was niet de eerste keer dat iemand een ork achter haar doodde. "Lle tyava quel?" Ze keek de elf aan en knikte. Ze zou het wel overleven, sprak ze zichzelf toe. Het was niet een erge wond, en het was te ver van de andere wonden af om een grote betekenis te hebben. Ze negeerde de pijn, zoals ze al heel haar leven deed. De littekens in haar nek gaven haar dagelijks pijn, maar in de loop der tijd had ze de pijn weten te negeren. Ze kon het wel aan, ze had ergere pijn gevoeld. Ze draaide zich een snelle beweging om, en ontweek de warg, om hem vervolgens neer te steken. Ze merkte dat er nog best veel waren, maar liet zich er niet door afleiden. Ze trok het mes uit de warg, en in combinatie met haar andere mes vormde ze toch een afschrikkend iets voor de beesten. Ze sprong opzij voor een van de beesten en weer stak ze haar beide mesen in zijn flanken. Terwijl ze haar messen eruit trok en een ork neerstak werd haar aandacht getrokken door iets anders. Ze keek op, en haar ogen werden even groot, maar ze draaide zich weer om, ze mocht zich niet zo makkelijk laten afleiden.

{Weet jij iets interessants? xD}

Ze sprong opzij voor een van de beesten en weer stak ze haar beide messen in zijn flanken. Terwijl ze haar messen eruit trok en een ork neerstak werd haar aandacht getrokken door iets anders. Ze keek op, en haar ogen werden even groot, maar ze draaide zich weer om, ze mocht zich niet zo makkelijk laten afleiden.

"Tego ven i Melain am mand," hoorde ze de elf zeggen. Ze reageerde er niet op, en weer keek ze naar de heuvel, waar een grote groep wargs en orks stonden. Ze wist dat ze het wel zouden halen, en ze vreesde niet voor haar eigen leven, maar toch gaven de beesten een afschrikwekkend gevoel. Ze dwong zichzelf niet zo onder de indruk te zijn. Ze had al vaker dit soort dingen meegemaakt, en er waren ergere dingen. "Quel marth." Bella keek de elf aan en knikte even als antwoord. "Lye nuquernuva sen e dagor." Hoorde ze de elf daarna nog zeggen. Het was zachter dan daarvoor, maar het gaf haar wel een goed gevoel. Als je niet in de overwinning geloofde, kon je er net zo goed niet aan beginnen. De wargs bewogen. Langzaam leken ze weer dichterbij te komen. Bella zuchtte even onhoorbaar, en spande haar boog. Ze wachtte even, en liet een pijl gaan. Al wetend dat hij raak zou zijn. Ze vocht al heel haar leven, en haar pijlen misten nooit doelwit, bijna nooit. De warg viel neer, en weer liet ze een pijl gaan naar de ork die erop had gezeten. Iets anders trok haar aandacht, een man op een paard toonde zich, en vocht mee. Hij schoot een warg neer die achter de elf stond, en al gauw werd Bella duidelijk dat hij goed kon vechten. Ze keek weer voor zich naar het beest wat voor haar was komen staan. Toen hij op haar afkwam ontweek ze, en liet een pijl gaan. Hij ging recht door het hoofd van de warg heen en het beest zakte in elkaar. Haar handen gleden weer naar haar messen, wetend dat die handiger zouden zijn nu. Ze zag de man vechten, en gaf hem rugdekking. Ze zou dat niet zomaar bij een vreemdeling doen, maar ze wou hem ook niet laten sterven nadat ze had gezien dat hij wel degelijk kon vechten. Ze liep op een andere warg af, en toen het beest aarzelde snelde ze naar voren en stak een van de messen in zijn nek. Het beest was niet meteen dood, en ook haar andere mes kwam in zijn nek terecht. Ze hoorde gegrauw achter haar. Terwijl ze de messen uit het beest trok en zich omdraaide zag ze een ork staan. Hij hief zijn zwaard, maar ze blokkeerde. Toen ze voorbij hem bewoog stak ze een mes in zijn rug en trapte hem weg.

Ze zag geen wargs meer, en vermoedde dat de rest door de andere elf en de man waren gedood, of waren gevlucht. Bella merkte dat de wond die de warg had gemaakt nog steeds bloedde, en ze voelde zich wat flauwtjes. Ze tastte even naar de wond, en vond bloed op haar hand. ‘Well, that wasn’t too easy,’ hoorde ze de man lachen. Ze draaide zich om en vond zijn blauwe ogen. Even keek ze hem indringend aan. "Life is not a game... Unless you think you can just laugh about death," sprak ze. Ze wist dat de opmerking niet echt vriendelijk over zou komen, maar als de man dacht dat hij erom kon lachen had hij het toch goed mis. Ze voelde dat Daphne zachtjes met haar snuit tegen haar arm aan drukte. Ze keerde zich om, en aaide het witte paard over haar neus. ‘Are you both okay?’ Sprak hij. Ze zei niks, en wist al lang dat hij had gezien dat haar nek bloedde. Haar haar had naar achter gehangen, en het was duidelijk te zien geweest. Hopelijk waren de andere twee littekens, hem niet opgevallen. "I'm fine..." antwoordde ze. Ze liep naar de ork toe die ze had gedood en halverwege wankelde ze een beetje. Ze wist dat ze veel bloed had verloren, en dat ze er iets aan moest doen. Ze trok haar mes eruit en haar blik gleed van de man naar de elf en weer terug.

Ze tastte even naar de wond, en vond bloed op haar hand. ‘Well, that wasn’t too easy,’ hoorde ze de man lachen. Ze draaide zich om en vond zijn blauwe ogen. Ze keek hem indringend aan. "Life is not a game... Unless you think you can just laugh about death," sprak ze. Ze wist dat de opmerking niet echt vriendelijk over zou komen, maar als de man dacht dat hij erom kon lachen had hij het toch goed mis. Het was niet iets om over te lachen. Ze had gezien wat de dood met je deed, het was een plaats waar je niet heen wilde. Even schoten er weer vaag beelden door haar hoofd, maar het werd onderbroken. 'I do not laugh about death. It's the most powerful force, and the only thing that can part us from our loved ones.' Ze zweeg, wachtte tot hij uitgepraat was. 'No, I laugh about life. Bringing foolish hope, ripping apart and killing everyone, one by one.' Ze zweeg even, liet de woorden tot haar doordringen. De man had zijn blik afgewend, maar ze had wel gehoord dat hij iemand had verloren, tenminste, iets in die richting. "If you think you know anything about death, why do you talk about life that way? If you know about death, you would know the evil that comes with it, you would feel the pain." Ze stopte en was even stil. "You would feel it every day..." Ze voelde dat Daphne zachtjes met haar snuit tegen haar arm aan drukte. Ze keerde zich om, en aaide het witte paard over haar neus. ‘Are you both okay?’ Hoorde ze de man zeggen. Ze zei niks, en wist al lang dat hij had gezien dat haar nek bloedde. Haar haar had naar achter gehangen, en het was duidelijk te zien geweest. Hopelijk waren de andere twee littekens, hem niet opgevallen. "I'm fine..." antwoordde ze. "I'm good, but the question is of you are okey?" Ze keek niet om, en luisterde naar wat ze zeiden. 'I'm fine,' ze hoorde het hem zeggen alsof het niets uitmaakte. Ze had de wond wel gezien, en wist dat hij behandeld moest worden. "How do you feel? And don't you dare lie to me." de andere elf leek het ook door te hebben. Ze liep naar de ork toe die ze had gedood en halverwege wankelde ze een beetje. Ze wist dat ze veel bloed had verloren, en dat ze er iets aan moest doen. Ze trok haar mes eruit. 'I said, I'm fine,' zei de man koppig. 'Maybe you'd better look to her wounds,' ze draaide zich fel om. Als hij dacht dat ze hulp nodig had, had hij het goed mis. Ze liep dichterbij, tot ze weer voor hem stond. Ze keek hem indringend aan. "If you think I need help, you're mistaking." Sprak ze. Ze bleef hem aankijken, tot de andere elf sprak. "I think it's a good idea to leave and find shelter in Caras Galadhon." Bella zweeg. Ze had hier niets tegen in te brengen. "Do you think you can make it to Lothlorien?" Bella draaide zich om, en liep naar Daphne. Ze steeg op, en een pijnscheut trok door haar heen. Even tastte ze naar haar hals, tot ze halverwege haar hand stil hield. Ze voelde de blik van de man branden, en haar hand bewoog zich weer terug. 'Well, let's go.' Bella was stil, had de man iets door? De vraag spookte door haar hoofd, maar ze negeerde het. Ze keek op en knikte. Zachtjes tikte ze Daphne in haar flanken en het paard begon met lopen. Onderweg was het stil, en ze focuste zich op een punt voor haar wat ze niet kon vinden. "Who are you anyway?" Vroeg ze. Ze wist niet naar wie het bedoeld was, en ze keek ook niet op.

Ze liep dichterbij, tot ze weer voor hem stond. Ze keek hem indringend aan. "If you think I need help, you're mistaking." Sprak ze. Ze bleef hem aankijken, en zag hoe hij zijn schouders ophaalde en even knikte. De andere elf sprak. "I think it's a good idea to leave and find shelter in Caras Galadhon." Bella zweeg. Ze had hier niets tegen in te brengen. "Do you think you can make it to Lothlorien?" Bella draaide zich om, en liep naar Daphne. Ze steeg op, en een pijnscheut trok door haar heen. Even tastte ze naar haar hals, tot ze halverwege haar hand stil hield. Ze voelde de blik van de man branden, en haar hand bewoog zich weer terug. 'Well, let's go.' Bella was stil, had de man iets door? De vraag spookte door haar hoofd, maar ze negeerde het. Ze keek op en knikte. Zachtjes tikte ze Daphne in haar flanken en het paard begon met lopen. Onderweg was het stil, en ze focuste zich op een punt voor haar wat ze niet kon vinden. "Who are you anyway?" Vroeg ze. Ze wist niet naar wie het bedoeld was, en ze keek ook niet op.

"I'm Yrlissa, from Mirkwood, but I guess you allready know that." Sprak ze. "You do not look so good, if you need help.. all you need to do is ask." Bella keek de elf aan. Ze wou het uitleggen, maar de woorden bleven in haar keel hangen. Ze schudde haar hoofd en weerde de vraag af. Ze hield het liever voor zichzelf, en het was een punt uit haar verleden waar ze niet over wou praten. Ze keek weer voor zich en merkte dat de pijn langzaam begon weg te ebben naar de normale hoeveelheid. Ze hoorde een kreun van pijn. Ze keek om en zag dat de man naar zijn been tastte. "You said you were fine, did you not?" De elf was van haar paard afgesprongen en keek de man wat boos aan. Yrlissa liep terug naar haar eigen paard en sprak wat woorden tegen het dier. Bella zuchtte even en steeg toen af. "Athelas, I have some in my bag. Can you give that to me?" Bella knikte en liep naar het paard van de elf toe. Ze vond al snel de kingsfoelie. Haar handen omklemden het kruid. "Athelas..." Sprak ze. Ze liep naar Daphne, en haalde onder het zadel wat water vandaan. Ze stopte wat van de kingsfoelie in haar mond en terwijl ze kauwde, haalde ze een klein flesje onder haar riem vandaan, en druppelde even op haar handen. Ze maakte ze haar handen nat met water en haalde de foelie weer uit haar mond en smeerde het op haar handen. Het was dat ze niks anders had nu. Ze keek even naar de man, en hoe Yrlissa zijn broek verder open scheurde en even vol afschuw naar de wond keek. Bella liep dichterbij, en knielde, haar handen over elkaar wrijvend. Ze keek naar Yrlissa en sprak zachtjes. "Hold him down, please.." Haar handen bewogen zich naar de wond, en zachtjes wreef ze de kingsfoelie in de wond. "Telin le thaed. Lasto beth nîn. A si i-Dhúath ú-orthor, tolo dan nan galad." Sprak ze. Heel even sloot ze haar ogen. Haar handen waren koud, en ze voelde de hitte van de wond in tegenstelling. Ze opende haar ogen. "Telin le thaed. Lasto beth nîn. A si i-Dhúath ú-orthor, tolo dan nan galad." Zei ze opnieuw, maar nu zachter. Ze keek naar de man, en voelde vaag rust terug keren.

-Geeft niet, hope you don't mind my post either xp-

Ze zag hoe de man zijn ogen opende, en er ging iets vaags van gerustheid door heen. Hij was een vreemde voor haar, zwak in haar ogen. Maar ze was niet iemand die een gewonde achter liet. De man probeerde overeind te komen, maar het lukte hem niet. Yrlissa gaf haar een geïrriteerde blik. "Help him get on his horse," sprak ze. Bella sprak geen woord, en zag vanuit haar ooghoek de man half overeind komen. Ze stond op, en klopte wat vuil van haar kleren af. Ze stak haar hand uit, en hielp de man overeind. Ze liep naar het paard van de man toe, en pakte de teugels. Even streek ze het dier over zijn snuit, en nam het toen mee naar de man. Ze hielp hem zoals gezegd op zijn paard, ook al wist ze dat hij dat niet wou. Ze had in die korte tijd wel gezien dat hij niet degene was die hulp wou, en ze vroeg zich af of hij het überhaupt waardeerde. Ze keek even naar hem op toen de man op zijn paard zat, maar wendde haar blik weer af. "It's still a long way to Caras Galadhon and I like to reach it before midnight." Bella draaide zich om en liep naar Daphne. Ze steeg op, en haar hand gleed even naar het flesje wat aan haar riem vast zat. Het was van glas, met een donkere vloeistof erin. Ze verborg het weer onder haar riem en gaf Daphne een zetje in haar zij. De merrie begon met stappen, en al snel was ze weer bij de anderen in de buurt. Ze streek even langs Daphne's manen. Het gezelschap waarin ze zich nu bevond vond ze nou niet bepaald, leuk. Ze had behoefte aan een iemand nu. Fay. Maar ze gaf Daphne niet de sporen, en keerde niet om. Ze vroeg zich af wat haar zus had gedaan, maar ze wist het niet. Fay was soms zo onvoorspelbaar, maar ze was de enige die ze nog had. Ze miste haar zus op dit moment.

Ze keek voor zich uit, en scande het landschap af. Er was niks te bekennen. Ze veegde een van haar blonde haarlokken uit haar gezicht. Het was bijna wit, het zat in de familie. Haar blik gleed even naar haar twee metgezellen. Ze mocht geen van beide erg, en het zou nog wel even duren voordat ze in Caras Galadhon aan zouden komen. Ze vroeg zich af of ze het wel voor middernacht zouden bereiken, maar ze wist het niet. Haar hand tastte naar de wond in haar hals, en een bloeddruppel bleef achter op haar vinger. Ze merkte dat de wond weer open was gegaan, nadat hij half dicht was. Ze had gehoopt dat er geen bloed meer uit zou komen, maar dat kon ze wel vergeten. Ze schudde wat haar voor haar wond, maar was ergens bang dat iemand het al gezien had.

-Iemand nog een idee wat er kan gebeuren?-