Didn't expect a younger girl

Nauwelijks te zien liet ze zich uit de eik vallen. De grote leren tas die ze net geleegd had hing over haar schouder. Nog een keer vullen en het was weer genoeg voor een week vuur.
Ze begon tekjes op te rapen en ze in de tas te stoppen.
Arlyn zuchtte bijna onhoorbaar, ze miste hem zo, er ging geen dag voorbij zonder dat ze aan hem dacht, hoewel ze zo hard probeerde hem te vergeten en door te leven. Het was onmogelijk om de dood van hun ouders en de brand in de stad te vergeten. De littekens in haar buik en schouder staken nog wit af ondanks haar bleke huid. Het was nog onmogelijker om haar enige broer te vergeten.
Arlyn wilde weer in een std wonen, maar niet Minas Tirith, daar waren te veel herinneringen. Misschien Bree, waar vrolijke Hobbits haar wat afleidden van de realiteit, misschien Rivendell, waar ze een rede had om zich anders te voelen, zij als Mens tussen de Elven.
Ze woonde nu als sinds haar twaalfde in de bossen, reizend, beslissend wat ze wilde behalve haar broer en ouders terug. Was er voor haar broer nog hoop? Leefde hij nog?
Arlyn hoopte dat er weer iemand langs deze plek in Mirkwood zou komen, aan de andere kant niet. Ze wilde niet doden. Maar de meeste mensen of Elven die hier kwamen hadden hun beste tijd gehad. Als er niet binnenkort iemand zou zijn zou ze hier waarschijnlijk weer vertrekken, anders duurde het te lang voor het sparen van een huis in de stad.

De tas was vol en Arlyn klom de boom in het plateau op. In de hut legde ze het hout bij de rest.
Ze klom iets hoger en ging op een tak zitten terwijl ze tegen een andere aan leunde.
Ze tuurde naar de grens van het bos. Er liepen een paar Elven. Het was een gezin, dat was duidelijk te zien. Een klein meisje hier haar moeders hand vast terwijl haar oudere broer op de rug van zijn vader probeerde te klimmen. Het zag er zo vredig en bekend uit.
Ze was te afgeleid om beneden zich te kijken.