Howling at her ~&Erryn

Onderwerp: Howling at her ~&Erryn za feb 08, 2014 8:28 pm

^{De maan scheen helder, het water schitterde in het mooie licht. Ze vond het geweldig. Het licht deed haar denken aan een speciale dag in haar leven. Ze was jarig, ze werd die dag acht jaar. Het jaar dat nog altijd vast in haar geheugen gegrift stond. Voor het eerst had ze chocolade taart geproefd die haar moeder samen met Ewilse gemaakt had, ze had hem heerlijk gevonden. Sindsdien hield ze van chocolade taart. En al helemaal van degene die Yjara altijd voor haar klaarmaakte.
Het was avond geworden en de gasten waren verdwenen. Zij was samen met haar zus naar buiten gegaan. Toen had de maan ook zo helder geschenen. Ze had toen een boeketje gekregen van haar zus. Midden in dit boeketje van mooie bloemen was een klein kettinkje gestopt. Ze had het omgedaan en nooit meer afgedaan. Tenminste, niet tot het kapot ging. Ze was woedend geworden toen haar zus overleed. Ze liet haar achter, alleen met haar vader en moeder. Ze had het kapot getrokken uit wraak. Haar zus had beloofd er altijd voor haar te zijn en nu was ze weg.

Het stadje lag er verlaten bij in de nacht. Ook al waren er toch wezens te vinden. Ze wist dat er hier wel rassen woonden, volgens haar waren het mensen. Maar zeker weten deed ze niet. Ze geloofde hoopvol dat ze niemand tegen het lijf zou lopen. Ze moest praten, alleen en toch samen. Ze liep over een bruggetje naar een volgende brug. Daar klom ze een trap naar een huisje op en klauterde vervolgens omhoog naar het dak. Dit deed ze zo stil mogelijk om de wezens die in het huis woonden niet wakker te maken.
Ze ging zitten tegen de kleine schoorsteen die op het dak stond. Daar haalde ze de resten van het kettinkje uit haar broek. Ze legde het in haar hand en keek omhoog. De sterren werden steeds beter zichtbaar. De maan was nog altijd even helder.
‘Why are you not here? I need you so much..’ Terwijl ze dit fluisterde slikte ze de brok in haar keel weg. Er gleed langzaam een traan over haar wang. Ze was niet gewend aan deze confrontatie. Ze had het al veel te lang niet gedaan. Nu had ze de drang weer gevoelt, ze moest haar zus spreken en dit was de enige manier. Ze keek weer naar het kettinkje en voelde met haar vinger over het gebroken bedeltje. Het was een bloem, dezelfde die in het boeket hadden gezeten. Nu waren het twee aan elkaar gelijmde stukken. Alleen ze behandelde ze nog altijd als losse stukken. Nooit deed ze het om, ze hield het bij haar. Ze durfde het gewoon niet meer. Bang dat het weer stuk zou gaan, of nog erger kwijt zou raken.
‘What do I have to do? Our love isn’t strong enough.. but.. I love him..’ Ze slikte. Haar stem was weggevaagd en het enige dat ze nu nog kon doen was staren naar de sterren boven haar hoofd. Ze moest met haar praten. Waarom was ze er niet meer. Tranen rolde nu over haar wangen. Ze verloor de grip op het dak en ze ging steeds verder naar achteren hangen. Ze sloot haar ogen. De tranen hoopte zich op onder haar oogleden. Haar gedachten vlogen heen en weer. Naar hem. Naar haar. Naar Yjara en naar het sterfbed van haar moeder. Ze slaakte een harde gil. Ze schreeuwde en schreeuwde. Alles moest eruit. Ze kon er niet meer tegen. Ze schreeuwde nogmaals. Haar tranen bleven rollen maar haar stem werd zachter. Hij stierf weg en ze ging staan. Ze keek omhoog naar haar zus en schreeuwde nog eenmaal. ‘Why aren’t you here anymore.’}