~Not all those who wander are lost~ {Colette}

Onderwerp: ~Not all those who wander are lost~ {Colette} zo feb 09, 2014 6:44 pm

Gearuileth liep rustig langs de rivier die door het Lorien bos liep. het was stil en vredig. Met blote voeten liep ze over het natte gras. Het was nog vroeg in de ochtend en de dauwdruppels hingen als kristallen aan het gras en de bladeren. Gearuileth neuride een melodie en de zon kwam langzaam op. De eerste zonnestralen raakten de boomtoppen en je hoorde een aantal vogels zingen. Ze had een siraad op haar hoofd dat bloemen uitbeelden. Ze droeg een jurk met mooi borduurwerk. Gearuileth liep naar een grote boom langs de rivierkant waarvan grote wortels in het water gingen. Ze ging op één. van die wortels zitten en liet haar voeten in het water zakken. Van neuriën ging ze verder naar zingen. "I ngîl cennin erthiel Ne menel aduial, Ha glingant be vîr Síliel moe." zong ze zacht Maar stopte met zingen want ze hoorde iets verderop. Niet uit de richting van Caras Caladhon maar de andere kant. Eert was ze nieuwsgierig maar ze besloot er geen aandacht aan de geven en ze ging verder met zingen. "I ngîl cennin firiel Ne menel aduial, And-dúr naun i fuin a galad firn Naegriel moe." Het geluid kwam dichterbij en Gearuileth tilde haar voeten uit het water en stond op. Ze balanseerde moeiteloos op de wortel die in het water stond. Dat wat het geluid maakte was niet ver van haar. Ze hoorde dat het geluid niet van een dier kwam maar van een persoon. "Show yourself" zei ze met een licht stenge stem.

Jurk:

Siraad op hoofd:

^{Haar gedachten waren vrolijk. Dat was lang geleden. Ze had zin in vandaag en zin in alles. De bui van een paar dagen geleden was bijna over. Ze had weer ingezien dat niemand voor haar terug zou komen. Ook haar grote liefde was eventjes verder weg dan dat ze had gedacht. Ze was eindelijk vrij. Ze liep naar een boom en ging er tegenaan zitten. Ze was dicht in de buurt van de rivier, een ontzettend gelukkig ding. Ze was blij dat ze eindelijk in de buurt kwam. Ze kwam uit de donkere bossen waar ze de nacht had doorgebracht. Het was een koude en killen nacht geweest, maar ze had het ervoor over gehad. Zodadelijk kon ze de mooie rivier zien. Ze moest er alleen nog even naar toe lopen. Ze zuchte. Er naartoe lopen, daar had ze niet bepaald zin in. Ze bleef zitten tegen de boom en trok haar laarzen uit. Ze had mooie bruine laarzen aan en een jurk tot aan haar knieën. Vrij hoog dus. De jurk was een beetje goudgeel, de bovenkant was met een sjaaltje bedekt. Haar haar zat in haar gewoonlijke kapsel. Een lange vlecht.
Toen ze haar laarzen had uitgedaan woelde ze even met haar tenen door het gras. Het was een heerlijk gevoel. Ze verzonk in gedachten, ze moest terug denken aan die ene lekkere dag. Het was een mooie dag geweest toen ze dit ook had gedaan. Ze was samen met Yjara naar het bos gegaan. Daar was ze gestruikeld en had ze haar schoenen uitgetrokken omdat haar enkel een beetje pijn deed. Ze was verder gelopen, want Colette was geen watje. Ze had met haar voeten door het zand, het gras en alle takjes en eikeltjes heengelopen. Het was echt een geweldig gevoel.
Doordat Colette zo in gedachten verzonken was merkte ze pas na een tijdje dat ze gezang hoorde. Ze herkende het meteen, elfengezang. Ze stond op, behoed voor een meisje, het was duidelijk een vrouwenstem. Maar toen ze eenmaal stond leek de stem verweg. Ze twijfelde wat ze moest doen. Ze had een hekel aan elfen. Ze wilde eigenlijk niks met die wezens te maken hebben. Het was een lang verhaal, maar het had met haar te maken. De elf die Selvay wilde hebben. De elf die hem van haar probeerde af te pakken. Dat was de druppel geweest. Ze had nooit echt een goed gevoel gehad bij elfen, maar sinds dien hield ze er al helemaal niet meer van.
Ze maakte een klein walgend gebaar, ze baalde van het feit dat daar een elf zat. Helaas, want ze moest erlangs. Ze was opweg naar Rivendell, iets wat voor haar raar was. Ze was niet iemand die van elfen hield en toch ging ze naar die plek. Ze wilde er heen. Ze wilde de mooie gebouwen zien, ze wilde rondlopen door alle mooie plekken die Rivendell kende. Want dat was prachtig. Ze hield van de gebouwen, de cultuur en alle dingen die met die plek te maken hadden. Het kwam door haar jeugd. Ze was er een aantal keer geweest. Ze hield van die plek, en haatte de inwoners. Ach, je moest iets doen in je leven.
Zonder dat ze het doorhad was ze in de richting van het gezang gaan lopen. Ze keek voor zich uit en had niet precies in de gate wat ze nou eigenlijk aan het doen was. Lopen. Ze bedacht zich dat de elf misschien zou vertrekken als ze duidelijk maakte dat ze eraan kwam. Misschien dacht de elf dan wel dat het een gevaarlijke man was. Groot, sterk en voor niets bang. Ze begon een beetje aan de zijkant van het pad te lopen, ze liep met een zware pas over de takjes heen. Ze braken en je hoorde het gekrak. Ze wist nu zeker dat de elf haar door moest hebben. Maar zou het werken?
Ze liep verder en verder. Haar pas was nog altijd even zwaar, maar het gezang hield niet op. Ze kwam alsmaar dichterbij en toen stond ze achter nog maar een paar bosjes. Ze kon de elf niet zien, maar als ze iets zei zou ze het kunnen horen. Ze pakte haar boog, klaar voor aanslag. Ze had hem wel omlaag, maar in de hand. Misschien dat de elf zou wegrennen als ze dit zag. Niet dat Colette er eng uitzag, maar toch moest ze het een kans geven.
Daar was de stem van de elf, ze zei, ‘Show yourself’
Langzaam, heel langzaam liep ze om de bosjes heen. En toen kwam ze in beeld. De elf was beeldschoon, ze had een mooie jurk aan en ze had een mooi gezicht. Niet zoals Colette, althans dat vond ze van zichzelf. Haar uitdrukking was vast, alsof ze aan het pokeren was. Geen enkel stukje van haar gezicht liet zien dat ze hier plezier in had. Alles straalde een bozige sfeer af. Ze zei, op een lage toon, ‘Well here i am.’}

[quote="Gaeruileth"]

Een jong meisje met blonde haren kwam tevoorschijn. Ze hield een boog in haar hand maar Gaeruileth schrok niet. Ze nam aan dat het meisje haar niets aan wilde doen. Het merkte Gaeruileth wel op dat ze niet erg lichtvoetig was. "Well here I am" zei ze zonder enige emotie af te lezen op haar gezicht. "My name is Gaeruileth" zei ze, want het leek haar wel beleefd zich eerst voor te stellen. "Where are you heading? I can show you the way" vroeg ze netjes want ze had toch niet echt iets te doen. Gaeruileth was van jongs af aan bijna alleen in de bossen te vinden en haar ouders maakten zich geen zorgen. Mensen passeren vaak door Lorien opweg naar the misty mountains. Sommige mensen verblijven zelfs een tijdje in Caras Galadhon. Maar de meeste mensen zijn eigenwijs en zeggen dat ze geen hulp nodig hebben van elfen. Gaeruileth stapte balanserend over de wortel en zette daarna haar voeten op het gras. Ze keek het meisje met een vriendelijke glimlach aan.

^{Daar was de stem van de elf, ze zei, ‘Show yourself’
Langzaam, heel langzaam liep ze om de bosjes heen. En toen kwam ze in beeld. De elf was beeldschoon, ze had een mooie jurk aan en ze had een mooi gezicht. Niet zoals Colette, althans dat vond ze van zichzelf. Haar uitdrukking was vast, alsof ze aan het pokeren was. Geen enkel stukje van haar gezicht liet zien dat ze hier plezier in had. Alles straalde een bozige sfeer af. Ze zei, op een lage toon, ‘Well here i am.’

De elf reageerde redelijk snel, ze antwoordde, ‘My name is Gaeruileth.’
Dat was wel beleeft. Maar nog altijd liet ze haar uitdrukking niet verzachte. Ze wilde de elf nog even in de waan laten dat ze hier niet voor haar plezier was. Als dat zou lukken dan tenminste. De elf ging verder en vroeg, ‘Where are you heading? I can show you the way.’
Colette vloekte een klein beetje binnensmonds zodat Gaeruileth het zeker niet kon horen. Ze bleek goed te zijn. Ze geloofde Colette niet. Nu liet Colette haar uitdrukking een beetje varen, ze was er niet goed in om deze uitdrukking te houden omdat ze niet zo gemaakt was. Ze leek haar stiekem wel aardig, maar het bleef een elf.
Ze vond dat ze zichzelf ook maar moest voorstellen, ze zei, ‘I’m Colette Swanylda, but you can call me just Colette. And I want to go to Rivendell.’ Ze keek haar aan en zag dat er een glimlach verscheen op het gezicht van de elf. Zelf bracht ze er echter geen glimlachje aan toe. Ze moest elfen niet, zelfs nu ze deze aardige vrouw had ontmoet, ze had nog altijd een hekel aan ze.

XX:: Sorry echt heel kort >_<}

» ::Colette::