You must be brave to start a conversation with a Doler

In een snelle ren galop leidde Robb zijn donkerbruine hengst over de east-west road die leidde naar bree. Het paard rende zo snel als de wind, niet zo heel gek, het prachtige beest kwam uit Rohan en Rohan stond erom bekend de beste paarden te hebben. Zweet gleed over het lichaam van de donkerbruine hengst die de naam Dryhtlic droeg. Het was nacht en het witte licht van de maan bescheen de weg. Het duurde niet lang voordat Robb op zijn paard voor de poort van Bree stond. Een man met een nors gezicht maakte een luikje open en keek daardoor Robb aan. Aan de donkerbruine en versleten kleren herkende de man gelijk dat Robb een van de Dolers was. Welke kon de man alleen nog niet zien doordat Robb een muts over zijn hoofd had hangen. "Who are you Doler? Sprak hij nors. Dolers waren nu eenmaal niet de meeste geliefde mensen in bree, ze waren de geheimzinnig en daar hielden de mensen in bree totaal niet van. Robb trok zijn muts van zijn hoofd af en keek de man aan met zijn blauwe ogen. "The young wolf," Zei ze man met een zucht. Robb knikte en wachtte op de man om de poort open te maken. De man sloeg het luik dicht en een paar seconden later kon Robb door de poort lopen. Hij spoorde zijn paard weer aan maar liet hem nu niet harder gaan dan draf. Terwijl hij zijn paard richting The Prancing Pony liet draven gooide hij zijn muts ook weer over zijn hoofd heen en keek hij even wantrouwend om zich heen. Bij de Prancing Pony sprong hij van zijn paard af die hij overhandigde aan de hobbit die de paarden bij de herberg verzorgde. De hobbit kende hem al wel en zag onder de muts dat hij 'the young wolf' was. Hij wist dus dat hij zijn paard ergens kon stallen en later van de heer Butterbur wel zou horen voor hoe lang het paard gestald moest worden. Hij liep nu zelf The Prancing Pony binnen met enige haast. Ze liep gelijk op de bar af en ging hier op een kruk zitten. Hij keek even kort wantrouwend opzij naar de grote man die op de kruk naast hem zat en besloot zijn muts wat meer over zijn gezicht te laten vallen. Die grote man, daar had hij al eerder eens problemen mee gehad omdat Grey wind eens een keer zijn kippen had gegrepen. Robb kon er ook niets aan doen, Grey wind was een wolf en geen hond die je kon africhten. Hij keek met de heer Butterbur aan en wachtte tot hij hem eindelijk zou opvallen. Robb had zelf wel een goede verhouding met de heer Butterbur, in tegenstelling tot de meeste Dolers. Al was hij sowieso al wat minder wantrouwend naar Dolers geworden sinds dat zijn vader Aragorn had geholpen en de Hobbits om in Rivendell te komen. Hij was ook een van de weinige breelanders die zijn naam Robb wisten, ook al was dat ook niet zijn hele naam. Butterbur vond nu Robb en groette hem. Robb knikte even weg waarmee hij duidelijk maakte dat hij de man moest spreken. Hij liep nu onopvallend weg naar buiten zonder achterom te kijken of Butterbur hem wel volgde, want dat zou de oude man toch wel doen. Buiten draaide hij zich om naar de man en keek hem serieus aan. Hij haalde nu een brief tevoorschijn en gaf deze aan de man. "Do not open it now, reed it when you are alone, allright?" Vroeg hij aan de man die knikte. "Good," Zei hij. De man keek hem een tikje angstig aan doordat Robb zo ernstig keek. Hij liep nu langs de man en voor de deur stopte hij even. "I will stay one night, tomorrow I will leave early." Zei hij tegen de eigenaar van de herberg en ging de herberg weer binnen. Hij liep de herberg weer binnen en keek even in het rond. Vele ogen waren op hem gericht en allemaal stonden ze niet heel vriendelijk. Ergens in een hoek van de kamer zag nog een donker figuur en Robb herkende de man al aan zijn kleding. Ze stapte op de man af en ging bij hem zitten. Hij keek de oude man aan die net zoals hem een Doler was en knikte als begroeting. "The young wolf, I have not seen you for a long while, my friend." Sprak ze man en sprak zijn naam een tikje spottend uit. Hij wist wel hoe hij echt heette maar noemde hem zo omdat ze in het bijzijn waren van de breelanders en die hem zo kende. "I would love to talk but I have to go now." Zei hij ernaar en stond op. De oude man knikte en liep de herberg uit. Robb nam nu zijn plek in, volledig in de hoek en keek uit over de druk kletsende breelanders. Hobbits waren er ook maar die zonderden zich voor het grootste gedeelte af van de grote mannen van Bree...

~Open

Rustig steeg ze af van haar paard, en keek de stalknecht aan. Ze haalde wat geld uit een buideltje en liep verder. Ze draaide zich om, en liep door de straten. Het was een heldere nacht, en de maan stond hoog aan de hemel. Ze liep door, maar wist niet waar ze heen ging. Ze had hier eigenlijk niks te zoeken, maar het maakte haar niets uit. Ze was wel in voor wat verandering. Haar ogen gleden door de straat en bleven hangen bij een kroeg. De Phrancing Pony. Ze was er al vaker geweest, en ze besloot dat er misschien toch iets interessants hier in Bree was. Haar zwarte mantel liet haar geheel opgaan in de schaduwen. Onder de mantel verschuilde zich een donkerblauwe jurk, die perfect om haar lijf leek te vallen. Ze verbaasde zich dat ze er nu wel een aan had, maar ze zat er niet over in. Ze stopte en opende de deur van de herberg. Haar gezicht zat half verscholen onder haar kap, en haar ijsblauwe ogen waren niet te zien door de schaduw die erover heen hing. Ze stapte naar binnen, en voelde de blikken brandden. Ze liep gelijk door naar de herbergier. Hij keek haar wat verbaasd aan, en ze maakte gebruik van die gelegenheid. "Single bedroom, one night..." Zei ze tegen hem. Hij knikte wat vaagjes, en gaf haar een sleutel van een kamer. Ze keerde zich om, en keek rond. Weer voelde ze de blikken van het gespuis wat hier rond hing. Ze zag met name mensen, maar ook wat hobbits die zich af leken te zonderen. Haar blik werd getrokken door iemand in de hoek, die met eenzelfde van zijn soort praatte. De wat oudere man ging weg, en de jonge bleef achter. Dolers. Er was iemand voor haar komen staan en ze wou voorbij hem lopen. Echter blokkeerde hij haar de weg en ze rook de geur van bier, en wist dat hij dronken was. Hij grijnsde, "Why are you hiding cloack dear? Come into the light.." Ze duwde hem aan de kant en wou verder lopen, toen hij de kap af trok. Haar gezicht werd zichtbaar. Haar zwarte haar, haar ijsblauwe ogen. "Don't be bold now," gromde de man haar toe. Het was duidelijk dat ze hem had geïrriteerd. Hij leek nog steeds te grijnzen toen zijn hand bewoog om haar een klap uit te delen. Ze wist dat ze veel sneller was en ze ontweek. In een beweging had ze haar dolk getrokken en hield die voor zijn keel. "Maybe I like the shadows..." fluisterde ze in zijn oor. Daarna gaf ze hem een duw naar achter en draaide zich om. Ze hoorde nog hoe hij verontwaardigd tegen zijn vrienden begon te praten, maar ze besteedde er geen aandacht meer aan. Haar blik was gericht op de Doler, en ze ging ongevraagd zitten bij hem. Ze wierp nog even een blik op de man, en keek toen de Doler aan. "I've got the strange feeling I've seen you before..." Begon ze. Ze merkte dat ze de dolk nog in haar hand had, en draaide hem langzaam rond in haar handen, tot ze hem terug stopte in de schede en de man weer aan keek.

clothes:

De oude Doler die ook lang bevriend was geweest met zijn vader liep weg en nu zag hij een jonge vrouw staan in een donker gewaad. Hij keek haar aan en lette nauwlettend op haar vanonder zijn kap. Zijn gezicht was niet te zien in de schaduw van zijn kap. De vrouw was een zeer ongewone verschijning in bree en dat was ook de reden waarom hij haar in de gaten hield. Breelanders stonden bekend om hun vriendelijkheid en gastvrijheid maar ze hielden niet van veel van de grote lieden, Dolers en andere mysterieuze mensen of elven. Natuurlijk waren er ook een boel breelanders tussen die niet zo vriendelijk waren en precies waren zoals ze eruit zagen, groot, lomp en nors. De jonge vrouw liep naar zijn richting toe maar haar weg werd geblokkeerd. Robb zat nog steeds kalm en roerloos in de hoek maar hij hield alles nauwlettend in de gaten, in de hele herberg, alleen dit meisje trok zijn aandacht het meest. "Why are you hiding cloack dear? Come into the light.." Hoorde hij de man luid tegen de jonge vrouw. Zij duwde hem aan de kant maar de man trok nu haar kap van haar hoofd af. Robb fronste zijn wenkbrauwen bij het zien van een mooi en egaal elven gezicht. Zwart haar en blauwe ogen. Hij vroeg zich zachtjes af wat een elf te zoeken had in Bree. "Don't be bold now," Sprak de grote breelander. Zachtjes gleed zijn hand naar het gevest van zijn zwaard voor moest dit uit de hand lopen. De breelander die zij tegenover haar had staan was over het algemeen best een aardige man maar wanneer hij teveel gedronken had kon je zijn acties niet goed voorspellen. Dat bleek al wanneer de man uithaalde om de elf een klap te geven. Robb wilde omhoog schieten maar zag hoe de elf deze uithaal prima wist te ontwijken, wat hij ook wel verwachtte van een elf. De jonge vrouw haalde nu haar dolk tevoorschijn en hield deze voor de keel van de grote breelander. Robb keek nog steeds alert naar wat er gebeurde maar besloot nog niet in te grijpen, dit zou ook niet nodig zijn geweest. De elf sprak iets in de oor van de breelander waarnaar ze hem een duw gaf en omdraaide. Ze ging nu bij hem zitten en keek nog even naar de breelander die met zijn vrienden wat verontwaardigd stond te praten. Hij volgde haar blik voor kort waarnaar hij haar weer aankeek. Hij trok zijn kap iets werden naar achteren waardoor zijn gezicht ook wat beter te zien was. "I've got the strange feeling I've seen you before..." Sprak de elf. Robb keek haar aan zijn blauwe ogen. "That could be.." Sprak hij wat kortaf. Robb had altijd al de nare gewoonte gehad om kortaf te zijn, anderen weinig informatie te geven en mysterieus zijn zinnen uit te spreken. "I am reasonably familiar with the elves.." Zei hij terwijl hij kort zijn wenkbrauwen optrok. Hij leunde weer wat meer achterover en zijn blauwe ogen gleden opnieuw naar de breelander. "I will give you an advice, elf. If I were you I would keep your dagger hidden. They do not like.. pleople like us.." Zei hij met ernstige ogen. "They talk a lot," Zei hij er nog achteraan. Zijn ogen keken weer even in het rond en een groep dwergen kwam nu ook de herberg binnen, maar die kwamen er ook vaak. Dwergen die de east-west road gebruikten om van de blue mountains naar moria of naar the lonly mountain reisden. "But has an elf to do in Bree if I may ask?" Vroeg hij haar nu een tikje verbaast..

"Maybe I like the shadows..." fluisterde ze in zijn oor. Daarna gaf ze hem een duw naar achter en draaide zich om. Ze hoorde nog hoe hij verontwaardigd tegen zijn vrienden begon te praten, maar ze besteedde er geen aandacht meer aan. Haar blik was gericht op de Doler, en ze ging ongevraagd zitten bij hem. Ze wierp nog even een blik op de man, en keek toen de Doler aan. Hij trok zijn kap wat naar achter en zijn gezicht werd zichtbaar. Haar ogen bekeken hem even. "I've got the strange feeling I've seen you before..." Begon ze. Ze merkte dat ze de dolk nog in haar hand had, en draaide hem langzaam rond in haar handen, tot ze hem terug stopte in de schede en de man weer aan keek.

"That could be..." sprak hij. Het klonk wat kortaf, en ze wist niet of ze iets anders van hem moest verwachten. Ze kende Dolers niet zo goed, er waren er ook maar weinig. "I am reasonably familiar with the elves.." Ze wendde haar blik af, en dacht na over zijn woorden. Haar vermoeden klopte dat ze hem eerder had gezien, maar waar... Ze zag vanuit haar ooghoeken zijn blik naar de breelander gleed. "I will give you an advice, elf. If I were you I would keep your dagger hidden. They do not like.. pleople like us.." Ze keek hem niet aan, haar blik was naar beneden gericht. "They talk a lot," vervolgde hij. Ze had het geweten toen ze haar dolk bij zijn keel had gehouden. Het kon haar niet veel schelen. Ze leek niet te reageren, en keek nog steeds voor zich. "But has an elf to do in Bree if I may ask?" Vroeg hij. Even was ze stil. "I was just... on my way, and I needed a place to stay for the night..." Begon ze. Het was waar, maar ze vertelde lang niet alle dingen erachter. Ze vond zijn ogen. "I don't think I have to..." Ze was nog niet klaar toen ze achter haar iets hoorde. "I knew it, she's familiar with him, dangerous people.." Ze was stil, en wist van wie het kwam. Ze keek niet om, haar blik was gevestigd op de man voor haar.

Hij lette goed om de elf maar had ook aandacht gericht op de breelanders, hobbits en dwergen om hun heen. De elf keek hem niet aan terwijl hij tegen haar sprak en haar een advies gaf haad dolk verborgen te houden. Het zou dan niet lang duren of dat zou ze een slechte reputatie hebben bij de breelanders. Praten met een Doler hielp natuurlijk ook niet voor haar om een goede reputatie te krijgen in Bree, ging je om met Dolers, dan was je niet goed wijs vonden de breelanders. Het duurde even voordat de elf antwoorde maar Robb had genoeg geduld. "I was just... on my way, and I needed a place to stay for the night..." Sprak de elf en Robb knikte een keer. Ze keek hem nu weer aan met haar heldere blauwe elvenogen. Zijn eigen ogen waren ook blauw en helder maar dat kwam omdat zijn moeder een elf was. Hij leek zelf enorm veel op zijn vader, in bijna alles behalve zijn ogen die hij overduidelijk van zijn moeder had gekregen. "I don't think I have to..." Vervolgde de elf maar maakte haar zin niet af. Het groepje breelanders waarbij ook de breelanders zat die dood haar aan de kant geduwd was staarden naar hun. "I knew it, she's familiar with him, dangerous people.." Zei een van de breelanders hard genoeg voor hun om te horen en had ook de zin van de elf verbroken. Robb keek nu gelijk weer naar de elf. "Talking to a Doler you will not provide you a good reputation either." Zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Zijn blik viel nu op een breelander die aan de bar zat te praten met meneer Butterbur en naar hun toe wees. Hij zuchtte kort waarnaar hij de elf weer aankeek met een kleine scheve glimlach. Butterbur wantrouwde niet zo snel andere mensen en was al blij genoeg met het geld dat ze hun gaven om in zijn herberg te overnachten, hij zou er ook niet zoveel interesse voor hebben als de meeste breelanders. "But, if I am not wrong, you wanted to say something?" Herinnerde hij haar..

"But has an elf to do in Bree if I may ask?" Vroeg hij. Even was ze stil. "I was just... on my way, and I needed a place to stay for the night..." Begon ze. Het was waar, maar ze vertelde lang niet alle dingen erachter. Ze vond zijn ogen. "I don't think I have to..." Ze was nog niet klaar toen ze achter haar iets hoorde. "I knew it, she's familiar with him, dangerous people.." Ze was stil, en wist van wie het kwam. Ze keek niet om, haar blik was gevestigd op de man voor haar.

Het had geklonken als een van de breelanders, en nog steeds vestigde ze er geen aandacht op. Er werd al vaker geassocieerd dat ze verbonden was met duisternis. Ze had het vaker gehoord, maar ze sprak er met niemand over. Ze was niet verbonden met de dood, het ging haar alleen goed af om te bewegen in de schaduwen. Geluidloos en snel. Sommigen beschreven haar als dodelijk, maar dat was alleen omdat ze al veel doden op haar geweten had staan, maar nooit doodde ze iemand omdat ze het leuk vond. Ze doodde om het kwaad uit de wereld te krijgen. "Talking to a Doler you will not provide you a good reputation either." Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ze keek even achterom, maar de breelanders leken het niet te zien, ze waren te druk bezig met hun vermoedens over haar. "They already say I’m bounded to darkness..." Sprak ze terwijl ze zich weer omdraaide. Ze kon haar reputatie geen slechte reputatie noemen, maar mensen gingen vaak ver in het beschuldigen van iemand. Ze verwachtte niet anders van ze. In haar ooghoeken zag ze iemand naar haar wijzen, en ze keek op. Het was de herbergier. Ze besteedde er niet veel aandacht aan, haar deed het geen pijn als ze over haar roddelden. "But, if I am not wrong, you wanted to say something?" Ze keek op. "True…" Even was ze stil, zich afvragend of ze haar zin zou afmaken. "But it’s nothing important…" Ze hoopte maar dat hij er niet verder op in zou gaan. "Who are you?" Ze keek hem aan, haar ijsblauwe ogen vertoonden iets van nieuwschierigheid, maar verder straalden ze zoals gewoonlijk kou uit.

Nadat hij haar vertelde dat praten met een Doler haar reputatie in Bree ook niet echt beter zou maken keek ze weer even achterom naar de breelanders. Mensen die met Breelanders praatte kregen ook al snel het woord 'gevaarlijk' op hun voorhoofd gedrukt. Robb bleef kalm zitten en zette nu zijn rug weer tegen de wand aan. De kap op zijn hoofd schoof weer wat naar voren waardoor zijn licht blauwe ogen niet zo goed meer ze zien waren door de schaduw. "They already say I’m bounded to darkness..." Sprak ze terwijl ze hem weer aankeek. Hij grijnsde zacht onder zijn kap. "Are you?" Vroeg hij haar nu met zijn mysterieuze stem terwijl hij ook een oog hield op de heer Butterbur die hem waarschuwend aankeek. Die blik in de ogen van Butterbur kende hij goed, hij wilde dat Robb deze elf in de gaten zou houden. Hij wantrouwde niet snel mensen maar hij vond het minder als de breelanders een ophef over iets maakten en op het moment waren ze bijna allemaal wel bezig met deze elf. Robb knikte naar hem waarnaar hij zijn aandacht weer op de elf richtte. "True…" Zei de elf tegenover hem. "But it’s nothing important…" Vervolgde ze haar zin en Robb knikte. Hij zou er ook niets over doorvragen, hij hield net zijn neus in andermans zaken te steken. "Who are you?" Vroeg ze nu met kleine nieuwsgierigheid in haar stem. Robb zweeg nog een paar seconden. "'The young wolf', That's how they call me here." Sprak hij kort. Hij vertelde nooit iemand zijn echte naam, vooral niet aan de elven omdat ze dan misschien zijn ouders kende. Hij wilde niet gekend worden om wie hij ooit was, maar om wie hij was, een Doler zoals zijn vader en niet een klein jongetje die in Rivendell bij zijn moeder woonde. "The elves call me 'Faron'" Sprak hij erachter aan. Faron betekende in het Engels 'Hunter' en dat moest de elf vast ook weten. "How about you're name?" Vroeg hij aan haar. Zijn eigen naam had hij haar niet verteld maar dat zou hij ook niet doen, dat deed hij nooit...