| | Arlyn | |

Naam; Arlyn
Leeftijd; 17
Familie;
Eventuele afstammeling;
Ras; Mens
Partner;
Huisdier; Wit paard || Feline
Vaardigheden;

Rennen:: ●●●○○
Met paarden:: ●●○○○
Zwaard:: ●●●●●
Mes:: ●●●○○
Boog:: ●●●○○
Vechten zonder wapens:: ●●●○○
Zwemmen:: ○○○○○
Kracht: ●●●●○
Precisie: ●●●○○
Behendigheid: ●●●●○
Reactievermogen: ●●●●●
Uithoudingsvermogen: ●●●○○
Gehoor: ●●●●○
Zicht: ●●○○○
Sluipen: ●●○○○

Woonplaats; Ithilien
Extra; x

Uiterlijk; Arlyn heeft half lang zwart haar, een redelijk lichte huid en lichtgroene ogen. Vaak draagt ze groene of rode kleren. Ze is redelijk lang voor een mens, maar nog wel kleiner dan de gemiddelde elf. Wat littekens betreft komt ze ook niet echt tekort, geen ervan zijn echt serieus, het zijn normale sneeën en verwondingen geweest van oefengevechten.
Innerlijk; Arlyn is sociaal gezien wat onhandig. Ze is best ongeduldig, maar oefent om haar geduld te bewaren en langer kalm te blijven. Omdat ze vroeger best bazig was en er niet snel tegen kon als dingen niet op haar manier gingen, had ze niet veel vrienden. Dat leerde ze iets te snel af en haar eigen mening durft ze soms ook niet uit te spreken.
Geschiedenis; Arlyn groeide met haar ouders en haar grote broer op in Minas Tirith. Haar broer was er altijd voor haar. Toen hij al gevechtstraining mocht en haar ouders Arlyn nog te jong vonden, leerde Erryn haar stiekem alles wat hij leerde. Samen trainden ze en hadden een geweldige tijd. Toen Erryn begon te puberen nam Arlyn het altijd voor hem op en wist het altijd zo te regelen dat hun ouders 'zomaar' helemaal aan Erryns kant stonden. Desondanks kwam er een eind aan het geluk en de normale gang van zaken.
Dat was het moment dat zijn ouders samen met een aantal anderen op een patrouille moest langs de grenzen van Gondor. Arlyn en haar broer volgden ze tijdens een lesje sluipen en moesten er getuigen van zijn dat een groep Uruk-Hai het groepje overviel. Haar moeder werd een een ork-zwaard geregen en haar vader werd ontzien van zijn hoofd. Bij Arlyns jammerlijke geschreeuw werden ze ontdekt. Ze vochten terug, maar ze maakten geen kans. Zeker niet toen Arlyn in haar schouder gekliefd werd en doorstoken met een kort zwaard. Ze zag dat alles wazig werd voor haar ogen en kwam thuis bij. Om haar middel zat verband en haar schouder was met watten en schoon mos afgeplakt. Erryn zorgde voor Arlyn tot ze twaalf was. De stad werd aangevallen en ze raakten elkaar kwijt. Arlyn wachtte in de bossen rond de stad en kwam terug. Geen van de overlevenden had Erryn nog gezien. Arlyn zou het nooit bekennen, maar ze was bang. Eerst haar ouders, en nu haar broer?
Ze nam haar favoriete zwaard, enkele messen en wat schone kleren mee en ging weg.
In deze stad had ze te veel herinneringen. Ze wilde wel in een stad wonen, maar ze had geen geld. Dus leerde ze hoe ze reizigers ongemerkt kon beroven. Het kon haar niets meer schelen als ze haar opmerkten en hun wapen trokken, want meestal overwon ze ze. Ze maakte hen af of bond ze geblinddoekt en met een prop in hun mond vast aan een boom. Ze spaart nog steeds voor een huis.